چسب ماده ای است که قادر به نگه داشتن حداقل دو سطح در کنار یکدیگر به شیوه ای محکم و پایدار می باشد. چسبندگی حالتی است که در آن دو سطح با نیروهای بین سطحی که ممکن است شامل نیروهای وان دروالس با نیروهای اتصال یابنده باشد در کنار یکدیگر قرار می گیرند. خاصیت چسبناکی یک چسب به نیروهای چسبندگی آن بستگی دارد. بعضی از چسب ها به خاطر داشتن گروه هایی با جاذبه های واندروالسی بیشتر، چسبندگی خوبی دارند. امروزه اغلب چسب ها دارای فرمولاسیون های نسبتاً پیچیده ای از اجزای مختلف می باشند. انتخاب این اجزای سازنده در ترکیب چسب ها به قیمت و خواص نهایی مورد نیاز از چسب وابسته است که شامل ترکیب پلیمر پایه، حلال ها،پرکننده ها، رنگدانه ها، تثبیت کننده ها، نرم کننده ها و سایر افزودنی ها می باشد.

اساساً چسب بایستی سطح را خیس نماید، یعنی روی آن گسترش یافته و زاویه تماس نزدیک به صفر را با سطح بستر ایجاد کند. همچنین چسب باید سخت شده و بتواند به فرم ماده جامد یکنواخت و چسباننده در آید. این فرآیند می تواند توسط یک واکنش شیمیایی و یا به وسیله تبخیر آب یا حلال صورت گیرد.

چسب های پایه حلال مخلوطی از حلال ها و پلیمرهای دارای پیوند عرضی بر پایه های سیلیکون، پلی اورتان، آکریلیک، پلی کلروپرن و لاستیک های طبیعی و مصنوعی (الاستومرها) و یا پلیمرهای ترموپلاستیک هستند. در این چسب ها، حلال با کاهش ویسکوزیته به اختلاط یکنواخت آن با سایر اجزاء چسب کمک کرده و در نهایت کاربرد چسب بر روی بستر را آسان تر می نماید. جهت دستیابی به خواص مورد نظر در فرمولاسیون چسب ها اغلب از مخلوط حلال های آلی استفاده می شود.

چسب های پایه حلال عموماً در موادی که اتصال بستر دشوار باشد و چسب برای یک بازه طولانی مورد نیاز هست بهترین گزینه هستند. این چسب ها بسیار بادوام بوده و پیوندهای محکمی تشکیل می دهند. از ویژگی چسب های حلالی می توان به مقاومت در برابر مواد شیمیایی ، فرایند سریع اتصال و تحمل طیف وسیع دمایی، استحکام بالای پیوند اشاره کرد . چسب های پایه حلال از برس، غلتک و یا اسپری کمک گرفته و یا به صورت دستی اعمال می شوند.

چسب های پایه حلال گروه صنعتی پژوهشی رزین های صنعتی ایران بر پایه رابرهای مصنوعی ، پی وی سی (PVC)، پلی کلروپرن(CR) بوده که با داشتن قابلیت تنظیم فرمولاسیون محصولات خود قادر به تامین نیازهای مختلف صنایع کشور به شرح ذیل می باشد: