چسبندگی پدیده ای است که درآن سطوح توسط نیروی بین سطحی بهم می چسبند. پدیده چسبندگی می تواند تابعی از ترکنندگی چسب، انرژی سطحی هر دو سطح چسب و جسم ترکننده و در نهایت سینتیک ترکنندگی باشد.

اجزای اصلی پلیمریزاسیون محلول شامل مونومر، آغازگر و حلال ها می باشند. از اجزای کمکی می توان به عوامل انتقال زنجیر اشاره نمود. مونومرها تأثیر مستقیمی بر روی عملکرد و خواص نهایی چسب از جمله سختی، انعطاف پذیری، چسبندگی، مقاومت حلالی و شیمیایی و دمای انتقال شیشه ای دارند. پلیمیریزاسیون این چسب ها در حلال های آلی صورت می گیرد. مونومرها،آغازگر و پلیمر حاصل به صورت محلول در حلال می باشند. در فرآیند تولید چسب های آکریلیک ویژگی-های فیزیکی پیکربندی مثل Tg و مقاومت محیطی به ویژه رفتار انحلال پذیری ، مقاومت در مقابل نور و مواد شیمیایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. چسب های حساس به فشار آکریلیکی حاوی مونومرهایی با دمای انتقال شیشه ای (Tg) متفاوت می باشد که با استفاده از مونومرهای با گروه عاملی مختلف و تغییر در مقدارآن در حین پلیمریزاسیون می توان چسبی با درجات مختلف چسبندگی تهیه کرد. چسب های بر پایه پلیمرهای آکریلیکی دارای پایداری خوبی نسبت به نور فرابنفش (UV) بوده و در برابر آبکافت نیز پایدارند. به طورکلی خواص چسب های حساس به فشار به پلیمرپایه و سایر موادی که در فرمولاسیون به کار می رود وابسته است.

در چسب های آکریلیک پایه حلال اجزای چسب با حلال ترکیب می شوند. هنگامی که حلال تبخیر می شود پیوندهای قوی با بستر زیرین ایجاد و فیلم های مقاوم با ماندگاری بالا تولید کرده که سبب ایجاد ساختاری قوی تر و بادوام تر بوده که در برابر مواد شیمیایی و محدوده دمایی وسیع تر مقاوم است. این چسب ها به خوبی به بسیاری از بسترها می چسبند و تعادل کلی خوبی از خواص چسبندگی دارند. از مزایای چسب های آکریلیک پایه حلال می توان به خشک شدن سریع ، مقاومت خوب در برابر حرارت وپیری، مقاومت در برابر نرم کننده ها،چسبندگی های خوب به بستر های غیرقطبی و استحکام اتصال بالا اشاره کرد . به طور کل با تغییر در ساختار پلیمر می توان خواص چسب برای کاربردهای خاص مهندسی کرد.

گروه صنعتی پژوهشی رزین های صنعتی ایران با کنترل فرمولاسیون چسب های آکریلیک بر پایه آکریلیک های خالص و استایرن آکریلیک پایه حلال با درجات مختلف چسبندگی قادر به تامین نیازهای مختلف کشور به شرح ذیل می باشد: